door René de Cocq

Je moet voorzichtig zijn met dat soort uitlatingen, maar je zou haast zeggen dat Emile Engel met Concentus Cantzione een klein wondertje heeft verricht. Dit ad hoc koor heeft tien zaterdagen onder zijn leiding keihard gewerkt aan de koorpartijen van de Johannes Passion. Het 32 leden tellende vocaal ensemble toonde een mooi homogene, milde koorklank en beschikte over voldoende techniek, accuratesse en discipline om die ook te laten horen in heftige, snelle en lastige passages. De prestaties van dit op projectbasis samengestelde koor waren van een verrassend hoog niveau. Dat niveau werd niet door alle ingezette vocale solisten geëvenaard. De countertenor Joseph Schlesinger bleef wat steken in zijn nootjes, de Evangelist-tenor Philip Defrancq zong met een wel erg wapperend vibrato. De bassen Pieter Hendriks (Christuspartij) en Ken Gould (aria’s en kleine rollen) waren adequaat, de tenor Ivan Goossens was goed (vooral in de aria ‘Erwäge’). Veruit de beste solist was de sopraan Hilde Coppé, met een prachtig stralend geluid, trefzekere intonatie en sterke dictie.

Het Overijsselse barokorkest il Concerto Barocco zorgde voor een overwegend functionele ondersteuning na een aarzelende start. In het openingskoor was het in eerste instantie bijna niet vooruit te branden; pas bij het da capo ontstond er iets van een cadans. Het koor had daar ook even last van. Engel toonde een wat eigenzinnige visie op de muziek van Bach, die zich vooral manifesteerde in romantisch aandoende tempovertragingen op plaatsen (vooral in koralen) waar hem dat gepast voorkomt. Daar valt over te discussiëren, maar in de dramatiek werkt het wel effectief. Ronduit indrukwekkend was de manier waarop hij het sterfmoment van Christus (‘…und verschied’) door een lange stilte emotionele kracht bijzette.

Johannes Passion van J.S. Bach door Concentus Cantzione en Il Concerto Barocco olv Emile Engel. 24/3 Buitensociëteit Zutphen.